بابای مفقود الاثر

ای پیـش پــــرواز کبــوتـــر هــــای زخمـــــی                   بـــابـــای مفقــــود الاثـــــر، بـابـای زخمـــــی!

گیــرم پـــدر یـــک آدم فرضیــست، بـــاشد!                    تــا کـی فشــار خون مــــادر، بیـست باشد؟!

دور از تـو سهم دختـر از ایـن هفتـه هم، پر!                   پس کی؟! کی از حال و هوای خانه، غم پر؟!

تــــا یـــــاد دارم برگـــــی از تــاریـــخ بـــودی                   یک قـــــاب چوبـــی روی دست میـــخ بـــودی

تـــوی کتــابــم هرچـــه بــابــا آب مــــی داد                   مـــــادر نشـــانم عکس توی قـــــــاب می داد

اینجــــا کنــار قــاب عکست جــــان سپردم                    از بس که از این هفته هــــا سرکوفت خوردم

من بیست ســالم شد هنـوزم توی قــابی!                   خـــب یک تکــــانی لااقـــل مـرد حســــــابی!

یک بـــار هــم از گیـر و دار قـــــاب رد شــو!                    از سیــــم هــــای خـــاردار قـــــــاب رد شـــو!

برگـرد! تنهـــا یک بغــل بـابـای من بــــاش!                     هــــا! یــک بغـــل برگرد تنهــا جای من باش!

ای دســت هـــایت آرزوی دست هــــایـــم!                    نــــاز و ادایــــم مــــانده روی دست هـــــایم!

تنهــا تلاشش انتظار است و سکوت است                    پــروانـــه ای کــه تـوی تـــار عنکبـــوت است!

شاید تو هم شرمنده ی یک مشت خاکی                     جــــا مـــــانده ای در مـــاجرای بـی پلاکــــی

عیبی ندارد، خاک هم باشی، قبول است!                    یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است!

امشب عروسی می کنم، جای تو خـالی!                     پـــای قبـــالــه جــــای امضــــــای تو خـــالـی!

ای عکس هایت روی زخم دل، نمک پـاش!                    یک بــــار هـــم بـــابــــای معلـــوم الاثر بـاش!

 

----------------------
شاعر: عظیم زارع

قصیده عشق

قصـه ای از عشـــق گــو شــاید بخــوابم، مادرم
از خــودت، تنهایــی و من، اشک هــای خواهرم

از پدر وقتی کـه می رفت، از نگــاهش، از دلـش
از همـــــان گـرمــــــای آغــوش و وداع آخــــرش

از پــدر وقتــــی کــه دستش را گرفتــم، ایستاد
رو بگـرداند و نگــاهش در نگـــاهم خیـــره مـــاند

از همـان اشکی که بوی خاکهـای جبهه داشت
از همـان ردی که چکمه توی کوچـه جـا گذاشت



قصــه گـــو مــادر شب تنهایی ام طولانـی است
بغض چندیــن سالـــه ام توی گلو زندانـــی است

گـو چـرا بـابـا به جــای خــانه می آید بـه خــواب
یــــادم آمد!! ریختی پشت سرش یک کاسه آب

گــو پدر مــا را و دنیــا را به یادش مانده است؟!
در بهشت آیـا دعای ندبه اش را خوانده است؟!

مــــــادرم! بـابـا چـرا نــام و نشـــانش را نبــرد؟!
چفیـــه اش مانــده چــرا دیگر پـلاکـش را نبرد؟!



مــــادرم ســـاکت شدی تا قصــه ام را بشنوی؟!
من که دیدم گریه ات را از که پنهان می شوی؟!

بگــذر از این قصـــه مـــــادر، خط به خطش از برم
قصـــه ای از زندگـــی گـو، از تو و من، خــواهــرم