گره زده ام بال های روسری ام را ...
ببین چگونه به رخ می کشم کبوتری ام را ...
پرم از مادری، از مهر، از آهنگ زن بودن ...
بکش ای باد رقص چادرم را تا فراسو ها ...
شاعر: اعظم سعادتمند
ای پیـش پــــرواز کبــوتـــر هــــای زخمـــــی بـــابـــای مفقــــود الاثـــــر، بـابـای زخمـــــی!
گیــرم پـــدر یـــک آدم فرضیــست، بـــاشد! تــا کـی فشــار خون مــــادر، بیـست باشد؟!
دور از تـو سهم دختـر از ایـن هفتـه هم، پر! پس کی؟! کی از حال و هوای خانه، غم پر؟!
تــــا یـــــاد دارم برگـــــی از تــاریـــخ بـــودی یک قـــــاب چوبـــی روی دست میـــخ بـــودی
تـــوی کتــابــم هرچـــه بــابــا آب مــــی داد مـــــادر نشـــانم عکس توی قـــــــاب می داد
اینجــــا کنــار قــاب عکست جــــان سپردم از بس که از این هفته هــــا سرکوفت خوردم
من بیست ســالم شد هنـوزم توی قــابی! خـــب یک تکــــانی لااقـــل مـرد حســــــابی!
یک بـــار هــم از گیـر و دار قـــــاب رد شــو! از سیــــم هــــای خـــاردار قـــــــاب رد شـــو!
برگـرد! تنهـــا یک بغــل بـابـای من بــــاش! هــــا! یــک بغـــل برگرد تنهــا جای من باش!
ای دســت هـــایت آرزوی دست هــــایـــم! نــــاز و ادایــــم مــــانده روی دست هـــــایم!
تنهــا تلاشش انتظار است و سکوت است پــروانـــه ای کــه تـوی تـــار عنکبـــوت است!
شاید تو هم شرمنده ی یک مشت خاکی جــــا مـــــانده ای در مـــاجرای بـی پلاکــــی
عیبی ندارد، خاک هم باشی، قبول است! یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است!
امشب عروسی می کنم، جای تو خـالی! پـــای قبـــالــه جــــای امضــــــای تو خـــالـی!
ای عکس هایت روی زخم دل، نمک پـاش! یک بــــار هـــم بـــابــــای معلـــوم الاثر بـاش!
----------------------
شاعر: عظیم زارع
دلم شکسته دلم را نمی خری آقا؟
مرا به جمعه ی وصلت نمی بری آقا؟
اگرچه غرق گناهم ولی یقین دارم
تو آبروی کسی را نمی بری آقا
ما معتقدیم عشق سر خواهد زد
بر پشتِ ستم کسی تبر خواهد زد
سوگند به هر چهارده آیه نور
سوگند به زخمهای سرشارِ غرور
آخر شبِ سرد ما سحر می گردد
مهدی به میان شیعه برمی گردد
ای مرد علم به دوش من یا مولا
ای سید سبز پوش من یا مولا
برگرد، عجیب انتظارت هستند
یک عده عجیب بی قرارت هستند
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین
گریه کن،گریه وخون گریه کن آری که هر آن مرثیه را خلق شنیده است
شما دیده ای آن را و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم،
و خودت نیز مدد کن
که قلم در کف من همچو عصا در ید موسی بشود چون تپش موج مصیبات بلند است،
به گستردگی ساحل نیل است، و این بحر طویل است
و ببخشید که این مخمل خون بر تن تب دار حروف است که این روضه ی مکشوف لهوف است،
عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است،
و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است ولی حیف که ارباب «قتیل العبرات» است،
ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است،
ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین ابن علی تشنه ی یار است
و زنی محو تماشاست زبالای بلندی،
الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...» خدایا چه بگویم
«که شکستند سبو را و بریدند ...»
دلت تاب ندارد به خدا با خبرم، می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی...،
تو خودت کرب و بلایی...، قسمت می دهم
آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی، تو کجایی... تو کجایی...
سلام